Μια περαστική άνοιξε την πόρτα του Kitʃ και ρώτησε: «Συγγνώμη, εδώ τι είναι;».
«Σουπερμάρκετ τεχνών», απάντησα.
Εκείνη φεύγοντας: «Ααα, οκέι».
Λίγο προτού ξεσπάσει η αποκαλούμενη κρίση στην Ελλάδα, αποφάσισα να στήσω το άτυπο διδακτορικό μου ανοίγοντας έναν πολυχώρο τέχνης στον τόπο καταγωγής μου. Είχα αυτή την παλαβή ιδέα πως μια πιθανή μακροπρόθεσμη λύση στα κοινά μικροκοινωνικά και μακροκοινωνικά μας προβλήματα θα ήταν να σπρώξω μπροστά ένα καινοτόμο εγχείρημα σε μια μικρή πόλη όπου η πειραματική δημιουργικότητα γενικά, κι επί του πεδίου των πλαστικών τεχνών ειδικότερα, ήταν σχεδόν άγνωστη. Υπό κάποια έννοια, όταν παρουσίασα έργα μου στο τοπικό κοινό με τη δεύτερη ατομική μου έκθεση το καλοκαίρι του 2004, ήμουν ο πρώτος που δοκίμαζε κάτι τέτοιο (στη Θήβα πάντα) και μάλλον θα ’μαι κι ο τελευταίος.
Το εγχείρημα του Kitʃ στήθηκε μαζί με τη Soraia Gomes Anastacio, σε μια απόπειρα να συνδυάσουμε τις διαφορετικές δεξιότητες και τεχνικές μας πάνω στις πλαστικές τέχνες και τη χρήση τους στους σύγχρονους καιρούς. Το κτήριο βρισκόταν επί της οδού Επαμεινώνδα 132, ανάμεσα στην κεντρική πλατεία της Θήβας και στο αρχαιολογικό μουσείο της πόλης, καλύπτοντας συνολικά 250 τετραγωνικά μέτρα σε τρία επίπεδα. Το ισόγειο ήταν ο χώρος υποδοχής, αφιερωμένος κυρίως στο ντιζάιν, στη μόδα και στα βιβλία, στον εσωτερικό ημιώροφο βρισκόταν ο βασικός εκθεσιακός μας χώρος, ενώ το υπόγειο λειτουργούσε ως εργαστήρι κατασκευών.
Έως τα τέλη Αυγούστου του 2010, οπότε και έκλεισε τον κύκλο του, ο χώρος λειτούργησε ως εστία καινοτόμων δραστηριοτήτων, παρουσίασης εκθέσεων νέων δημιουργών από την Ελλάδα και το εξωτερικό (1, 2, 3, 4, 5), των οποίων ανέλαβα την επιμέλεια, προσφοράς θεματικών εργαστηρίων ζωγραφικής, γλυπτικής, σχεδίου μόδας και κοσμηματοποιίας, τόσο για παιδιά όσο και για ενήλικες, αλλά και ανάπτυξης προγράμματος δημιουργικής παραμονής.
Αφήνω λοιπόν εδώ ατάκτως ερριμμένες κάποιες φωτογραφίες που ανέσυρα από το σχετικό ιστολόγιο, ελπίζοντας πως μπορούν να δώσουν μια ιδέα τού τι ήταν αυτό το πείραμα σε όποιον αναρωτιέται.
